কাঁইটৰ মাজতো জ্যোতিস্মান হৈ থাকে গোলাপ,ভাৱনাৰ বিন্দুৱে দিব পাৰে সিন্ধুৰ সন্ধান ৷কিন্তু জাতিংগাৰ পৰা কেতিয়াওঁ ঘূৰি যোৱা নাই জীৱন্ত চৰাই ৷অশাঁত বুকুত সন্তাপৰ পোৰণি,উচুপি উঠা বেদনাই এতিয়া হিয়া ঢাকুৰি কান্দে ৷দুঃখাৰ্ত্ত অৰণ্যত উলাহৰ পখীয়ে আহ্লাদিত সুৰ জুৰিব নোৱাৰে ৷কেতিয়াবা জীৱনে নিজৰ অজ্ঞাতে মুক্তিৰ পথ অন্বেষণ কৰে ৷জুইৰ পোহৰে আকৰ্ষিত কৰা চগাই নাজানে জুইতেই যে মৰণে অভিসন্ধি পাতি ৰাখে ৷ পঢ়ুৱৈৰ মাজলৈ আহি আছে বিনীশা দেৱীৰ উপন্যাস ***কুণ্ডলিনী*** ©Binisha

Binisha

****** নৈঃশব্দ্যত শব্দৰ মালিতা****** শুনিছানে কেতিয়াবা জীয়া শিলে কন্দা ? বুজি জানো পোৱা নদীৰ বেদনা? পৃথিৱীৰো দুখ হয় , আকাশ যেতিয়া মেঘাচ্ছন্ন হয় । জোনাকত বৰষুণ সৰে , এছাটি যদি মলয়া বলে ! গছেও কথা পাতে । নিৰৱতাত ঝংকাৰ তোলে । মৰমৰ ৰং কি কোৱা ? বতাহত বৈছে নে চিনাকি সুৱাস ? প্ৰেমতো প্লাৱন আহে, উজাগৰী দুখৰ ৰাতিয়ে পাৰ ভাঙে । অভিমানে বুকুত ঘৰ সাজে , দূবৰিত নিয়ৰকণা সৰে । অনুভৱত বুকু কঁপি উঠে-- আজি যদি বৰষুণজাকে দুয়োকে তিয়াই তোলে !!! ✍️বিনীশা দেৱী ©Binisha

Binisha

********আপৰহ******** বিচ্ছেদ মানেই জানো সমাপ্তি ? বুকুত তো ৰৈয়েই যায় সময়ে গঢ়ি তোলা অনুভৱী স্মৃতি ৷ আতঁৰি গ'লেও বৈ ৰ'ব ইথাৰত সেই কণ্ঠ যি পলে পলে কৰি তোলে দগ্ধ ৷ তথাপিও কিয় বিচ্ছেদ হয়, য'ত প্ৰেমৰ সুৱাস বয় ? নাই কোনো যুক্তি বিচৰা হয় কেৱল মুক্তি ৷ অন্যত্বই কৰিব পাৰেনে সুখী সকলো স্মৃতিক জলাঞ্জলি দি? ✍বিনীশা দেৱী ©Binisha

Binisha